2015 թվականի հունվարի 12-ին ՀՀ-ի Շիրակի մարզի քաղաք Լեննականում՝ Գյումրի, տեղի ունեցավ արտերկրյա հետախուզական ծառայություններից մեկի կազմակերպած Ավետիսյաննների ընտանքիի սպանությունը:
Դա հատուկ օպերացիա էր, որի շրջանակում ներգրավվել էր 102-ի ռազմաբազայի զինվոր Պերմյակովը:
Իրականում սա գեոպոլիտիկ օպերացիա էր, որը սկիզբ դրեց ՀՀ-ում հակառուսականության սոցիալական շերտի ակտիվության կատալիզատորային գործառույթի գործարկմանը:
Այդ ողբերգության օրը, որը հայ հանրույթում կարմիր գիծ հատող վիճակ էր, լեննականցի հայ արժանապատիվ մարդիկ տրամաբանորեն, բարոյագիտորեն գնացին ՌԴ 102-րդի վրա, քանի որ հանցագործը այնտեղից էր:
Դա էմոցիայի, անկառավարելիության ու անգիտակցության արդարացի քայլ էր:
Բախումը ժամերի հարց էր:
Զգայական մանիպուլյացիան ակնհայտ էր հասկացողների համար:
Իսկ ո՞վ կանգնեցրեց բախումը:
Իհարկե՝ ո՛չ քաղաքապետը. հեղինակություն ու ռեսուրս չուներ:
Իրավիճակը փրկեց Սրբազանը՝ գերաշնորհ Տ. Միքայել արքեպիսկոպոս Աջապահյանը, ով կանգնեց քաղաքացիների ու բազայի միջև և խոսք ասաց, որ իրավիճակ փոխեց:
Իրականության մեջ իր բառերով խոսում էր մեր ազգի հետ Աստված, քանի որ հասկացող մարդիկ գիտակցում էին այդ ամենի հետևանքը ՀՀ-ի համար:
Աստվածընտրյալ լինելն այդպես է՝ մտքի ու հավատքի զորու, նվիրյալների կոչով ու հորդորով:
Ալեն Ղևոնդյան